- Opublikowano: 17 czerwca 2020, 16:11
- Komentarze: 0
Mija równo 400 lat od śmierci Mikołaja Zebrzydowskiego, fundatora Polskiej Jerozolimy i Kalwarii Zebrzydowskiej. Gmina miała w planach huczne obchody przypominające tą zacną postać. Na przeszkodzie stanęła jednak epidemia koronawirusa.
W środę (17.06) mija równo 400 lat od śmierci Mikołaja Zebrzydowskiego, fundatora Polskiej Jerozolimy i Kalwarii Zebrzydowskiej. Sytuacja związana z epidemią koronawirusa i zalecenia epidemiologiczne zweryfikowały plany gminy Kalwaria Zebrzydowska związane z przypomnieniem postaci Mikołaja Zebrzydowskiego.
Jesteśmy zmuszeni dokonać tego w inny sposób, za pośrednictwem internetu, zachęcamy do śledzenia nas na fanpage i www.kalwaria-zebrzydowska.pl. Przygotujcie się na konkursy, upominki i nagrody – poinformował Tomasz Baluś z kalwaryjskiego magistratu.
Aktualnym pozostaje wydanie monografii Mikołaja Zebrzydowskiego, film dokumentalny „Polska Jerozolima” w którym główną postacią będzie Mikołaj Zebrzydowski, medal, kopia z 1601 roku. Wszystkie te projekty zostaną zrealizowane.
Mikołaj Zebrzydowski urodził się w 1553 roku jako drugi syn Floriana Zebrzydowskiego i Zofii Dzikówny. W latach 1565-1569 uczęszczał do Kolegium Jezuickiego w Braniewie, skąd wyniósł bardzo dobre wykształcenie oraz głęboką pobożność. Mając trzydzieści lat ożenił się z Dorotą Herburtówną, z którą miał czworo dzieci, pierworodnego syna Jana oraz córki: Annę, Gryzeldę i Zofię.
W 1585 roku został starostą generalnym krakowskim. Był marszałkiem sejmiku województwa krakowskiego w 1587 roku W latach 1601-1620 sprawował urząd wojewody krakowskiego, a w latach 1596-1600 marszałka wielkiego koronnego. Był starostą w swojej lanckorońskiej posiadłości. Wraz z królem Stefanem Batorym i Zygmuntem III Wazą brał udział w wielu bitwach i wojnach.
W latach 80. XVI wieku związał się z obozem kanclerza Jana Zamojskiego, przez co stał się politycznym oponentem króla. Po śmierci Zamoyskiego w 1605 roku stanął na czele opozycji przeciw Zygmuntowi III Wazie, co doprowadziło w 1606 roku do rokoszu, na którego czele stanął, a który stłumiony został w wyniku poniesionej klęski w bitwie stoczonej w 1607 roku pod Guzowem. Po klęsce rokoszu odsunął się od życia politycznego.
Będąc pod wpływem popularnego wówczas dzieła Christiana Adrichomiusza, opisującego Jerozolimę w czasach Chrystusa, do Jerozolimy wysłał swojego dworzanina Hieronima Strzałę, który przywiózł z Ziemi Świętej gipsowe modele kaplic: Krzyża Świętego i Grobu Chrystusa. W 1602 roku Zebrzydowski podpisał akt fundacyjny pod budowę klasztoru i sprowadził na to miejsce ojców bernardynów. Obiekty te stały się zaczątkiem pierwszej Polskiej Jerozolimy, która w ciągu wieków stała się cennym skarbem Kościoła i narodu polskiego.
Widząc wielką popularność drózek i klasztoru oraz coraz liczniejsze rzesze przybywających pielgrzymów dokonał w 1617 roku lokacji miasta Zebrzydowa. Po śmierci żony Doroty w 1610 roku coraz częściej spędzał czas w klasztorze.
Zmarł 17 czerwca 1620 roku a jego doczesne szczątki spoczęły obok żony na Wawelu.
Mikołaj Zebrzydowski był inicjatorem i wielkim fundatorem zespołu dróżkowego z klasztorem oraz miasta dzisiejszej Kalwarii Zebrzydowskiej. Wspierał ubogich i był dobrodziejem wielu krakowskich kościołów i konwentów, a także kościoła i szpitala w Zebrzydowicach. Miał bardzo dobre relacje ze Stolicą Apostolską. Papieże Klemens VIII oraz Paweł V uważali Zebrzydowskiego za pierwszego wśród świeckich obrońcę Kościoła katolickiego w Polsce.
(AS)